Soylent Green - Rob Peirson Vertaald door Maureen Vreeburg Samenvatting door Marre Pieper
Ik heb voor deze maand Rob Peirson uit Los Angeles uitgekozen voor ‘De Rubriek’. Ik heb hem 7 jaar geleden ontmoet in London. We raakten gelijk aan de praat over films. Rob vertelde me dat hij voor zichzelf ook (korte) films maakt. Later praatten we via Facebook nog een tijdje verder over onze favoriete regisseurs en over wat hij zelf voor films maakte. Daarom dacht ik nu aan hem, omdat ik er erg benieuwd naar was wat nou een film was die veel voor hem betekend heeft. Ook al heb ik hem al 6 jaar niet gesproken, toen ik hem benaderde voor dit artikel, kreeg ik binnen een minuut reactie dat hij hier graag aan mee zou willen doen. - Maureen
“Ik ben echt opgegroeid met films. Ik was echt deel van de TV generaties, dus ik keek veel televisieseries in mijn jeugd. Als kind keek ik al wel films, maar dat waren dan vooral Disney films als ‘Love Bug’, ‘Mary Poppins’, ‘That Darn Cat’, etcetera.
Mijn zussen en ik groeide op in de 1970’s, dus er waren geen VHS of DVD films om te huren of kijken. Dus om een goede film te kunnen zien, moesten we wel naar de bioscoop. Dat werd bij ons vooral in de zomers gedaan. Ik herinner me nog dat ik veel films toendertijd zag in Drive-Ins. Mijn ouders gingen in hun jeugd ook naar de bioscoop. Zij hadden thuis nog helemaal geen televisie toen ze jong waren. Toen ze er eindelijk eentje kregen waren de programma’s nog zo beperkt, dat er alleen nieuws en wat korte sitcoms op kwamen. Mijn ouders hebben wel echt hun liefde voor films op mij overgebracht. Voor mij was de vraag welke film veel voor me betekent heeft een erg lastige vraag. Ik moest hier echt over nadenken. Ik herinner me nog heel helder dat Kramer vs. Kramer me veel dingen gaf om over na te denken (een man’s rol in de opvoeding van een kind), ook Harold and Maude (speciale relatie, de levens van welvarende mensen, suïcidaliteit behandelen, etc.), Being There (ongeschoolde man wordt president), Star Wars (ik zag het voor de eerste keer op de eerste rij, omdat mijn vader zijn normale bril was vergeten, dus moesten we heel dichtbij zitten en toen kon ik alle effecten heel goed zien!). Maar wanneer je echt zegt ‘een speciale betekenis voor mij’, denk ik toch aan een andere. In de vroege 70’s praatten we veel over de kijk op de wereld net zoals nu eigenlijk met alle zorgen over de opwarming van de aarde. We voelden al erg dat de grondstoffen en voedingsstoffen op raakten, zoals benadrukt werd door de oliecrisis. Dus de film die in mij opkomt bij de vraag, is Soylent Green"
Tekening door Marre Pieper
*SPOLER ALERT*
Het is het jaar 2022 en er is een enorme overbevolking in de wereld, alleen al in New York wonen er 40 miljoen mensen. Door de overbevolking is de kloof tussen arm en rijk nog groter geworden. De rijke leven in enorme appartementen en hebben vers eten terwijl de arme op straat leven en overleven op een soort kunstmatige wafeltje. De wafels worden gemaakt door het bedrijf Soylent en zij controleren ongeveer het eten voor de helft van de wereldpopulatie, en hun nieuwste wafel Soylent Green is mega populair. Er vindt een moord plaats op een hooggeplaatst iemand van Soylent William R.Simonson en de politieagent Frank Thorn, en zijn beste vriend Sol Roth, moeten de moord oplossen. Al snel komen ze erachter dat Soylent grote geheimen heeft en ze proberen alles om erachter te komen, maar het lukt niet. Door de slechte omstandigheden van de wereld, worden mensen aangemoedigt om euthanisie te plegen door de overheid, om de overpopulatie tegen te gaan. Sol, voelt zich depressief en neemt de beslissing om ook euthanasie te plegen. Frank probeert hem te stoppen maar is net te laat. Als laatste woorden vertelt Sol het geheim van Soylent Green aan Frank en dat hij bewijs moet zoeken. Frank verstopt zich op de vrachtwagen waar het lichaam van Sol wordt ingestopt en reist mee naar een fabriek. Daar ontdekt Frank dat de lichamen van mensen die euthanasie plegen worden omgezet in Soylent Green wafels. Hij wordt ontdekt en terwijl hij wordt gearresteerd voor een groep mensen probeert hij iedereen de waarheid te vertellen.
"Zoals ik eerder noemde was de maatschappij in de 1970’s erg bezorgd dat mensen het milieu aan het vernietigen waren. En ook dat er over-populatie was en beperkte grondstoffen. Toen ik naar deze film ging voor de eerste keer verwachte ik gewoon een Science Fiction en had verwacht om lol te hebben tijdens de film. Ik zag de film in een bioscoop in Fresno, CA met mijn neven. Het speelde zich af in de 21e eeuw, ironisch gezien ongeveer rond vandaag de dag waarin al onze grootste angsten over onze planeet zijn uitgekomen. Het liet zien dat de rijken rijker werden en de armen steeds en steeds armer, en de middenklasse was maar klein. Ik herinner me nog dat we achteraf vooral napraatten over de plottwist aan het einde van de film, over het hoofdingrediënt van Soylent Green."
"Wat zo’n enorme indruk op mij heeft gemaakt uit de film, is dat de overheid mensen ging aanmoedigen om hun leven te beëindigen en assistentie aan boden bij zelfmoord waarbij ze je een ‘leuke’ ‘beëindig-je-leven’ ervaring gaven. Dan, als je het verhaal verder volgt, kom je erachter dat deze mensen , nadat ze dood zijn gegaan, naar een voedselverwerkings fabriek gestuurd worden en er Soylent Green Crackers van gemaakt worden… Daardoor werd ik zelf erg gemotiveerd om de wereld waarin we leven te beschermen, omdat de potentiële uitkomsten heel eng zijn. Een richting die ik nam was het verminderen van afhankelijkheid op olie. Ik hielp mijn vader met het ombouwen van zijn truck zodat het op alcohol kon rijden. En ik was een van de eerste mensen die een elektrische auto kreeg in de 1990’s, de EV1. Ik heb vandaag de dag nog steeds alleen elektrische voertuigen. De boodschap van de film is vandaag de dag nog steeds erg relevant en misschien zelfs nog meer. De film is misschien wel een beetje verouderd, maar de boodschap zeker nog niet!"
"Ik ben al van jongs af aan zelf met film bezig. We hadden vroeger ook een 8mm camera thuis en mijn ouders vonden het leuk om korte filmpjes van mij en mijn zussen te maken. Het was toen nog stille film, dus we konden gewoon lachen en praten als we ze keken. Ik ging er verder mee door toen ik op de middelbare school zat en tijdens het studeren. Ik maakte dan filmpjes met vrienden. Dit is een filmpje die ik recentelijk digitaal heb gemaakt en heb ge-edit om te delen met vrienden en familie. Ik heb dit gefilmd en mijn vader en moeder acteerden:" https://youtu.be/dzA9it5YuTk