Misery

Intro: Maureen Vreeburg Artikel door: Trevor Vreeburg

Er wordt veel inspiratie gehaald uit films voor kunst. Zo zie je veel fanart voorbij komen van filmkarakters, maar ook kom ik vaak kunstenaars tegen die werken hebben geïnspireerd door of gebaseerd op een film of serie. Daarom wil ik af een toe een kunstenaar uitnodigen om te vertellen over een werk die zij gemaakt hebben afgeleid van een film. Voor deze week heb ik mijn broer Trevor Vreeburg geïnterviewd over zijn nummer ‘Misery’.

Ets door: Sharon Vreeburg

“Ik ben Trevor Vreeburg en ik ben muzikant. Ik heb aan de Academie voor Popcultuur in Leeuwarden gestudeerd. en inmiddels ben ik alweer twee jaar afgestudeerd, nu werk ik als postbode. De rest van de tijd ben ik vooral druk met muziek maken, en zeker in deze corona tijd veel thuis aan het schrijven en opnemen. Ik ben 26 en ik woon samen met mijn vriendin Mireille in Leeuwarden. Op mijn elfde ben ik begonnen met gitaar spelen. Ik besloot uiteindelijk dat ik er mijn beroep van wilde maken en dus ben ik na de middelbare school naar de Academie gegaan. Door de tijd heen heb ik in een redelijk aantal verschillende bands gespeeld, en de afgelopen jaren ben ik vooral met mijn band The Wabe bezig geweest. Op het moment ben ik echter het drukst met mijn nieuwe muziekproject Hynde. Ik heb steeds meer een eigen stijl en visie ontwikkeld naarmate ik ouder werd en meer ervaring opdeed.

Naast muziek vind ik vooral het geschreven woord heel vet. Ik heb wel eens short stories geschreven, en daarnaast ook promotieteksten en soortgelijke dingen, maar vooral in mijn lyrics ben ik het creatiefst met taal. De show Sanctuary van The Wabe was een conceptueel geheel waarin de lyrics samen een heel verhaal vormen. Dat vond ik heel tof om te doen. Misschien dat ik later nog wel eens meer proza ga schrijven, dat lijkt me tof. Maar dat zien we later wel weer. Daarnaast zijn we met The Wabe ook altijd bezig geweest met theatrale aspecten, alter ego's, acteren op het podium, decor, noem maar op. We waren met veel meer dan alleen muziek bezig. Verder teken ik ook graag, ik heb illustraties voor essays van mijn neef gemaakt en bij de promotie van Sanctuary heb ik tekenwerk toegepast. Dus volgens mij mag ik mezelf wel interdisciplinair kunstenaar noemen. Zo noemde een leraar van de Academie me in ieder geval bij mijn diploma-uitreiking, dus dan mag ik dat denk ik zelf ook wel zeggen.

Mijn inspiratiebronnen zijn zeer uiteenlopend en divers. Ik zal er in ieder geval een aantal noemen die de laatste tijd erg belangrijk voor me zijn. Jeff Tweedy van Wilco en Mark Oliver Everett van Eels zijn twee songwriters die me erg inspireren. Vooral Tweedy is al jaren een groot voorbeeld van me. King Gizzard & The Lizard Wizard, Golden Dawn Arkestra en The Mysterons zijn bands die me qua sound, concepting en stijl erg aanspreken, vooral hun wat meer mystieke aspecten. Maar ook hele andere dingen als The Do, Amber Arcades, en St. Vincent vind ik heel tof. De laatste tijd lees ik erg veel over filosofie en occultisme. Daar kan ik me helemaal in storten, ik vind het geweldig. Daar haal ik ook veel inspiratie vandaan en verwerk soms dingen die me aanspreken in mijn muziek, zoals bijvoorbeeld elementen uit de alchemische symboliek of het oud-Egyptische goden pantheon. Daarnaast ben ik de laatste tijd erg gefascineerd door H.P. Lovecraft's verhalen. Qua films vind ik Robert Eggers' The Witch en The Lighthouse hele interessante recentelijke ontdekkingen.

Foto door: Maureen Vreeburg

Het nummer die Maureen heeft gekozen heet Misery en gebaseerd op zowel de serie Penny Dreadful als de film Only Lovers Left Alive.

Penny Dreadful heb ik inmiddels twee keer helemaal gezien, de eerste keer zo'n vijf a zes jaar terug, toen ik net op mezelf woonde, en ongeveer een half jaartje terug nog een keer met mijn vriendin. Ik vind het stilistisch zo'n vette serie, het is echt heel mooi gedaan en het acteerwerk, het verhaal en de dialogen zijn heel goed. Het feit dat de serie op allerlei fantasy en sci-fi boeken uit de 19e eeuw is gebaseerd is ook geweldig. Altijd al heb ik iets met fantasy en in het bijzonder met vampieren gehad, in films, games of verhalen. Waarom? Ik denk dat ik het idee heel fijn vind dat we niet zo veel weten van de wereld als we denken en er nog genoeg mysteriën zijn om uit te zoeken. Dat maakt het leven een stuk interessanter, anders is het allemaal nogal saai en voorspelbaar. Daarnaast denk ik dat de mens zichzelf erg overschat als superieure levensvorm. Ook vind ik geschiedenis en oudere literatuur heel boeiend. De mens denkt nu alles veel beter te weten dan vroeger, en dingen die niet in de belevingswereld van de moderne mens passen is al gauw bijgeloof, pseudowetenschap of gewoon onzin. Maar misschien wisten ze vroeger wel meer over dingen die we nu vergeten zijn. Die mogelijkheid verken ik graag.

Verder zijn fantasy en sci-fi ook vaak goede middelen om dingen symbolisch of allegorisch uit te drukken. In Penny Dreadful heeft zo'n beetje iedereen zijn eigen 'dark side', hoewel het in de kern goede mensen zijn. Maar ze moeten wel leren leven met hun bagage. Dezelfde dingen zijn ook wel te zeggen over Only Lovers Left Alive. Die heb ik denk ik drie of vier keer gezien nu, de eerste keer een of misschien al twee jaar terug? In die film is de stijl en het acteerwerk ook geweldig. Maar vooral de eenzaamheid, de vervreemding van de buitenwereld en het alleen hebben van elkaar (de Lovers) vind ik heel erg mooi neergezet. Ik herken mezelf wel een beetje in Adam. Daarnaast is zijn studio simpelweg geweldig, ik zou willen dat ik zo woonde. De muziek is ook geweldig trouwens, ik luister de soundtrack regelmatig. Door de film heb ik Jozef van Wissem, de componist van de muziek, ontdekt, en daar ben ik erg blij mee.

Voor Misery heb ik tot nu toe alleen een crappy, oud Spaans gitaartje en mijn stem gebruikt, zo perform ik het nu en zo staat het op de demo online. Maar het idee is om dit met een band uiteindelijk wel ook een wat uitgebreider arrangement te geven. Ik denk dat ik dit in juli geschreven heb, maar helemaal zeker weet ik het niet. Ik heb het toen geschreven als aanleiding van een schrijfopdracht van NSC (Northern Songwriters Collective). Dat is een collectief van songwriters waarmee we normaal gesproken een keer per maand samenkomen, elkaar werk laten horen, wat songwritertalk hebben en een schrijfchallenge voor de maand erna bedenken. De opdracht voor die keer was 'schrijf een soundtrack voor een film of serie,' dus zo kwam het tot stand. Eerlijk gezegd weet ik niet helemaal meer hoe ik te werk ben gegaan. Het ging vrij losjes en impulsief, zo van: "Oja, morgen NSC meeting, ik moet nog wat schrijven. Ik er wel effe voor zitten." Maar vaak komen daar juist de interessantste resultaten uit. Tijdens het schrijven is het soms net of je in een andere wereld bent. Je bent eventjes helemaal weg en voor je het weet ben je een paar uur verder en ligt er ineens een liedje voor je neus.

Ik weet zelf eigenlijk niet precies wat ik met de lyrics heb bedoeld. Zoals ik zei was na mijn schrijfsessie dit liedje er ineens, en nu probeer ik zelf net als andere luisteraars de tekst te interpreteren. So your guess is as good as mine, haha. Nouja, misschien niet helemaal. Een idee is dat het gaat over het idee dat tragedie vaak ook als iets heel moois beschouwd wordt. In zowel Penny Dreadful als Only Lovers Left Alive zit het de protagonisten niet mee. Dat zorgt er natuurlijk voor dat we met ze mee leven, dat maakt de verhalen boeiend en zorgt voor spanning. Maar toch, los van simpelweg een motorische functie in verhalen is er een link tussen schoonheid en tragedie, die vaak in kunst naar voren komt. Ik weet ook niet zo goed hoe dat precies werkt, maar ik denk dat dit liedje met dat onderwerp speelt.

Bron: Record Picture Company ©

Volgens mij had ik voornamelijk een liefdessituatie in mijn hoofd zoals die van Adam en Eve uit Only Lovers Left Alive en die van Vanessa Ives en haar relaties door de serie heen (ik zeg lekker niet welke i.v.m. spoilers). Een band van twee personages die zo buiten de normale wereld staan, doordat ze niet begrepen of geaccepteerd worden, en daardoor alleen elkaar hebben. Dat is triest, maar ook heel mooi, toch? Je zou de verteller in het liedje ook kunnen zien als iemand die wereld schuw is en zich vastklampt aan een vertrouwd persoon om maar niet alleen te zijn, maar zich verder wel afzijdig probeert te houden van de rest van de mensheid. Die zichzelf eigenlijk probeert aan te praten dat het schoonheid is om deze situatie voor zichzelf goed te praten. Terwijl deze persoon zich eigenlijk wel beseft dat het geen gezonde levensstijl is.

Misschien zit er wel wat autobiografisch in. Niet dat dit letterlijk mijn leven beschrijft, dat zou wel erg triest zijn, maar dat er toch een aspect van mij op deze manier uitvergroot is in dit kunstwerk. Een stukje van mijn 'dark side.' Dat kan wel plaatsen. Ik denk dat kunst je op een bepaalde manier een spiegel voor houdt, en dat hoe jij erop reageert en wat je erin ziet je wat over jezelf vertelt. Wat ik in Penny Dreadful en Only Lovers Left Alive zag heb ik in dit nummer verwerkt. En ik hoop dat anderen hun eigen ervaringen bij dit lied kunnen hebben en op hun beurt weer iets interessants kunnen zien in Misery.”