Door: Maureen Vreeburg
Ik kwam de film Paterson ineens tegen op Vitamine Cineville, het online filmplatform die Cineville vanwege Corona gemaakt heeft, zodat je in plaats van naar het filmhuis te gaan, thuis coole films kan kijken. Ik ben een enorme Jim Jarmush fan, maar ik moet heel eerlijk toegeven dat ik deze film nog helemaal niet kende. Ik zeg alvast, je hoeft deze film niet per se vooraf aan dit artikel te zien..
Tekening door Maureen Vreeburg
*Spoiler alert* Paterson is een film uit 2016 en geregisseerd door Jim Jarmush dus en met Adam Driver in de hoofdrol. De film is eigenlijk een observatie van Paterson, een buschauffeur in de plaats Paterson die naast werken, ook graag gedichtjes schrijft. Hij heeft een super lieve vriendin, Laura, die gek is op zwart-wit en alles beschildert: douchegordijn, haar kleding, de muren, etc. Ook wil ze een cupcake bedrijfje beginnen. De film begint aan het begin van de week, op maandag. Je ziet eigenlijk Paterson’s routines. Hij wordt uit zichzelf rustig rond kwart over 6 wakker, kust zijn vriendin en staat op. Hij eet zijn cornflakes en gaat met zijn brood koffertje en notitieboekje de deur uit. Hij loopt naar zijn werk en schrijft vaak voor hij zijn dienst begint nog een stukje van een gedicht op. Tijdens zijn dienst geniet hij van wat hij ziet en de gesprekken die hij van passagiers opvangt. Na werk komt hij thuis en heeft Laura voor hem gekookt. Ze eten samen, Laura vraagt of hij nog aan schrijven toe is gekomen en stimuleert hem om meer met zijn gedichten te doen, omdat ze zo goed zijn. Ze noemen zijn notitieboekje zijn ‘secret notebook’. Elke dag laat Paterson na het eten de hond Marvin uit. Tijdens zijn route stopt hij bij zijn stamkroeg, waar hij altijd aan de bar kletst met de barman, Doc. Dan kruipt hij ‘s avonds in bed naast Laura en begint de volgende. Dit is eigenlijk elke dag zo, ook al gebeurt er elke dag wat anders. Gedurende de film wordt ook een van zijn favoriete dichters, meerdere keren genoemd: William Carlos Williams. Op zaterdagavond laat Paterson zijn notitieboekje, gevuld met heel veel gedichten van al een jaar terug tot nu, op de bank liggen en verscheurt Marvin het. Paterson is er de volgende dag nog kapot van en besluit te wandelen. Dan ontmoet hij op een bankje op zijn favoriete plek, bij de watervallen, een Japanse toerist die zelf dichter is en gek is op gedichten. Hij haalt een boekje van William Carlos Williams tevoorschijn en vraagt of Paterson hem kent. Vervolgens vraagt hij Paterson of hij een dichter is en Paterson antwoordt ‘nee’. Hij zegt dat hij buschauffeur is. De man noemt het poëtisch, een buschauffeur uit Paterson en zegt dat het zo in een gedicht van Williams past. Bij afscheid geeft hij Paterson een leeg notitieboekje en zegt ‘Sometimes an empty page presents the most possibilities’.
Ik vind dit echt een prachtige film! Paterson heeft een enorm kalme uitstraling. Hij neemt overal waar hij komt de rust in hem met zich mee. Daarom vind ik deze film ook heel ontspannend om te kijken, ik voel me erna net zo rustig als na een 10 minuten-meditatie. De film in de muziek voegt ook extra toe aan dat ontspannen sfeertje. De film is langzaam, maar allesbehalve saai. Ondanks dat er niet veel spectaculairs gebeurt, weet de film je ontzettend te boeien door de leuke conversaties, grappige momenten (ik moest vaak wel even grinniken tijdens de film) en aparte shots. Ook juist doordat er niet veel hoeft te gebeuren in de film, geeft het ook de ruimte om leuke momenten te laten zien, zoals hoe Paterson elke dag de brievenbus recht zet en niet snapt waarom hij steeds weer scheef staat. Richting het einde van de film zie je ineens hoe Marvin overdag naar buiten rent en de brievenbus weer scheef duwt of hoe Paterson tijdens zijn avondwandeling iemand een rap hoort oefenen in een wasserette, luistert en hem vertelt dat het heel tof is wat hij doet. Ook vond ik het mooi in de film te zien hoe zijn vriendin aan het begin van de film vertelt over een gekke droom die ze had over dat ze een tweeling hadden, en gedurende de hele rest van de film komt hij tweelingen tegen.
Volgens Cineville is deze film de perfecte ‘ode aan het dagelijks leven’ en I couldn’t agree more. Deze film laat heel erg zien hoe je kan genieten van de kleine dingen in je leven. Het laat echt de schoonheid van dagelijkse dingen zien, en dat is juist datgene wat voor veel mensen een obstakel is in hun leven, dat ze dingen als vanzelfsprekend gaan zien en daardoor in plaats van van dingen te genieten, ze voor lief nemen. Daarom vind ik ook juist nú deze film enorm belangrijk. Sinds Corona kunnen heel veel mensen de extra dingen niet meer doen waar ze normaal naartoe leven of die hun leven opwindend maken, zoals reizen, avondjes stappen of lekker uiteten gaan met een groep vrienden. Nu worden we echt geconfronteerd met ons dagelijks leven, met ons eigen huis en onze naaste omgeving. We moeten leren onszelf te vermaken alleen en binnen. Juist nú moeten we inzien dat je moet genieten van een lekker zelfgemaakt ontbijt of een verfrissende wandeling op een zonnige herfstdag. Paterson is een prachtig rolmodel van hoe je naar je leven zou kunnen kijken. Je ziet in de film dat hij geniet van kleine dingen, zoals hoe zijn vriendin prachtig in bed ligt, hoe passagiers een grappige conversatie hebben, de watervallen, een leuk gesprek met iemand. Paterson’s leven is zeker niet perfect. Ook hij heeft tegenslagen en heeft hij een ochtend moeite met uit bed komen. Maar die imperfectie wordt zo mooi afgebeeld, hij waardeert die imperfectie. Hij laat zich niet zomaar uit het veld slaan. Als zijn bus het vlak voor zijn weekend begeeft, blijft hij kalm en komt hij gewoon rustig thuis en gaat weer verder met zijn dag. Zelfs als aan het einde zijn gedichtenboekje vernietigt is, leert hij het accepteren. Natuurlijk voelde hij zich er wel een dag vreselijk beroerd om, maar na een verfrissend gesprek met de Japanse toerist begint hij opnieuw. De film gaat niet over een en al gelukkig zijn met alles in je leven. Wat voor leven je ook leidt, shit happens. De film gaat over vallen en opstaan. Zoals Everett tegen Paterson zegt, wanneer ze allebei een rotdag hebben “You know what they always say, the sun still rises every morning and sets every night. There’s always another day”. Aha.
Comments