Kill Bill (Vol. 1 & 2) - Trevor Vreeburg
Van alle films die belangrijk zijn geweest in mijn jeugd is het onmogelijk om er één te kiezen die de meeste invloed op mij heeft gehad. Net als mijn zus Maureen kijk ik ook van jongs af aan al veel films, we komen tenslotte uit hetzelfde nest. En ik denk dat heel wat van die films deel zijn geweest van mijn ontwikkeling als persoon, op zeer uiteenlopende manieren en in verschillende periodes van mijn leven. Maar een film die als een van de eersten boven kwam drijven toen ik over dit vraagstuk nadacht, eentje waar ik wel het een ander over kan vertellen, die toen al die jaren terug grote indruk op mij heeft gemaakt als klein ventje en waarvan het effect nu nog te merken is in mijn smaak en visie op kunst en popcultuur, is Kill Bill van Quentin Tarantino.
tekening door: Trevor Vreeburg
*SPOILER ALERT*
Kill Bill bestaat eigenlijk uit twee films, Volume 1 en Volume 2, die vlak na elkaar uitkwamen en
samen één lang verhaal vormen. Ook Tarantino zelf beschouwt het eigenlijk als één film. De rode
draad van het verhaal is dat ‘The Bride’ na vier jaar ontwaakt uit een coma, nadat ze tijdens haar
bruiloft is neergeschoten door Bill. Hij is haar voormalige geliefde en leider van het huurmoordenaars collectief waar ze deel van uitmaakte, ‘The Deadly Viper Assassination Squad’. Samen met dit laatstgenoemde zootje gajes komt hij de bruiloft onverwacht binnen lopen en vermoord iedereen. The Bride had eigenlijk ook dood moeten zijn, maar een kogel in haar hoofd was niet genoeg. Nu is ze wakker en zwaar over haar zeik. Haar bruidegom is dood en haar kind, waarvan ze zwanger was, is verdwenen. Er vanuit gaande dat haar baby het ook niet overleeft heeft zweert ze om wraak te nemen. Ze maakt een lijst van haar vijf doelwitten. Na een lange weg van heel wat moorden en vechten heeft ze vier van haar vijf namen kunnen afstrepen, en is ze bij de laatste naam: Bill.
Bij Bills locatie aangekomen komt ze oog in oog te staan met B.B., haar dochtertje, nu vier jaar oud. Geëmotioneerd door deze onverwachte ontdekking wordt ze gastvrij verwelkomt door Bill, en brengt ze de dag, gek genoeg, bijna idyllisch door met B.B. en Bill, totdat The Bride haar dochter ’s avonds naar bed brengt en instopt. Daarna komen ze ter zake over het verleden en vertelt The Bride dat toen ze ontdekte dat ze zwanger was van Bill, ze zich realiseerde dat ze geen huurmoordenaar meer wilde zijn. Ze dacht dat Bill dit nooit goed zou keuren en is zonder iets te zeggen gestopt, een nieuw leven begonnen en heeft ze een nieuwe liefde gevonden. Bill vertelt vervolgens zijn kant van het verhaal. Hij dacht dat ze dood was gegaan op haar laatste missie, rouwde om haar en had gezworen wraak te nemen op vermoedelijke daders. Tot hij erachter kwam dat ze nog leefde. Hij zag dit als verraad en nam wraak op haar. Elkaar nu beter begrijpend, maar nog steeds verbitterd en niet bereid elkaar te vergeven, loopt het uit op een samoeraizwaardengevecht. Het komt snel ten einde als The Bride Bill vermoord. Hiermee is haar doel volbracht en is ze vrij om een nieuw leven te beginnen met B.B., maar toch huilt ze omdat ze beseft dat ze, ondanks alles, nog steeds van Bill hield.
source: A Band Apart
Dit alles was de ultieme coolheid toen ik het voor het eerst zag. Ik denk dat ik een jaar of twaalf was. Ik herinner me dat ik dit zo ongelooflijk vet vond dat ik de film met al mijn vrienden wilde kijken. Het maakte me niets uit hoe vaak ik hem al gezien had, ik was altijd bereid om Kill Bill weer te zien, en vooral met mensen die hem nog niet kenden. Het was geweldig deze ervaring te delen. Al langer keek ik misdaad- en actiefilms, maar deze sprong er tussenuit. De over-the-top actie, de wilde dynamiek en de epische vertelling opgedeeld in hoofdstukken verheven het tot een zo goed als legendarische status tussen al het andere wat ik kende, wat vergeleken bij dit al snel ‘normaal’ was en allemaal op elkaar leek. In de tijd dat ik nog Pokémon kaarten verzamelde, met LEGO speelde, en Jetix en Nickelodeon mijn standaard zenders waren, sloeg deze film in als een donderslag. Kill Bill zorgde ervoor dat grote mensen dingen niet langer slechts serieus en saai waren.
Voor de twaalfjarige Trevor – en nog steeds voor de vijfentwintigjarige Trevor – viel deze film zo op
dankzij zijn ambitie om zo episch mogelijk te zijn, en de kijker de fictie te geven waarnaar gesmacht wordt. Realiteit is niet belangrijk in Kill Bill. Het is een moordverhaal wat op een bepaalde manier bijna sprookjesachtig te noemen is. The Bride is een heldin, en wat haar is aangedaan is zo gruwelijk en triest dat ze volledig in haar recht staat om iedereen bruut af te slachten, en het heerlijk is om naar te kijken. Het is geen film die pretendeert een goede les te willen leren, dat je als good guy beter moet weten, dat wraak niks oplevert. Ze zijn slecht dus ze moeten dood, en wel op de meest badass manier mogelijk. Het is entertainment, er hoeft geen zwaar moraal in te zitten. Gewoon lekker knokken! Met heel veel bloed! Volgens mij spreekt dit alle twaalfjarige rebelletjes aan die net wat verder beginnen te kijken dan wat je ouders en meesters en juffen zeggen.
Maar dat wil absoluut niet zeggen dat deze film simpel is. Er zit onvoorstelbaar veel in, de film
combineert allerlei elementen uit veel diverse hoeken tot een uniek geheel zoals de wereld het nog
nooit aanschouwt heeft. Hoofdzakelijk mixt het de V.S. met Azië. De hoofdpersoon is een
Amerikaanse vrouw die een getraind samoerai is, bij een Chinese vechtkunstmeester in de leer is
geweest en met een zwaard van de meest legendarische wapensmid uit Japan rondloopt. Het pakt
de meest interessante aspecten uit oude kungfu films en stopt ze in een modern jasje. De settingen
lopen uiteen van een louche stripclub in de woestijn tot een zen-tuin in Tokyo. De film is grotendeels
in kleur maar soms ook in zwart-wit en er zit zelfs een heel hoofdstuk in anime tekenstijl in. Het
iconische geel/zwart kleurenpatroon is ook erg sterk. Verder lijkt het of Tarantino tegelijkertijd dagen in tweede hands platenzaken en op LimeWire en Shareaza heeft lopen neuzen. Er komt muziek uit jaren 70 filmsoundtracks, ganstarap, Japanse volksmuziek en meer voorbij, en uitzonderlijk tactisch geplaatst om zo de kijker te emotioneren, plotselinge terror te laten ervaren, of om bepaalde personages gewoon heel erg stoer neer te zetten. Elke kijksessie weer vallen me nieuwe dingen op. Iedereen heeft het altijd over Pulp Fiction als Tarantino’s beste werk, maar wat mij betreft is Kill Bill zijn magnum opus.
Ten slotte denk ik dat deze film mij bewust heeft doen worden van het bestaan van regisseurs. Zoals ik het ervaar zijn er veel regisseurs die helemaal niet zo opvallen. Ook al is het een leuke film, hij had van elke willekeurige regisseur kunnen zijn. Toen ik nog veel jonger was waren regisseurs niet belangrijk, en dat merk ik nu nog vaak bij wat minder fanatieke filmliefhebbers. Bepaalde acteurs vond ik wel leuk, of een film uit een serie, zoals een film met Jim Carrey of een James Bond film. Maar dankzij Kill Bill drong het echt tot me door hoe bepalend de regisseur is voor de stijl van de film. He’s the man with the plan. Ik raakte geïnteresseerd in ander werk van Tarantino, en daarna ook in andere filmmakers, zoals de Coen Brothers en David Lynch. De wat oppervlakkigere filmkijker vraagt vaak naar je favoriete acteur, een echte kenner naar je favoriete regisseur. Zo heeft Kill Bill mij anders laten kijken naar films, en eigenlijk alle kunst, en me op deze manier ook beinvloed in mijn eigen werk als kunstenaar. Je kan onopvallend in de massa verdwijnen, of een heel nieuw concept neerzetten en boven de rest uitstijgen.