'Ámelie' - Mireille Muller Dit is Mireille. Ze kijkt graag series en films. Ze houdt van bijzondere shots, van onder, van boven, zo’n shot waarvan het onderwerp precies in het midden van het beeld gecentreerd staat. Ze houdt ook van een kleurtje over de final edit. Dat geeft het sfeertje net wat meer karakter. Verder vindt ze het cool als er in de film verschillende bewerkingsstijlen te zien zijn. Snelle beelden afgewisseld met langzame beelden of opeens zwart-wit beelden. Verder is Mireille niet zo fan van films met te veel actie. Bij lange scènes met ingewikkelde dialogen laat ze zich snel laten afleiden door gedachten en bij films langer dan 2,5 uur, kan het zijn dat ze in slaap valt. Personages met een sterk karakter interesseren haar, mensen met een missie, mysterieuze mensen en mensen met humor.
Toen mij werd gevraagd ‘Over welke film of serie zou jij iets willen schrijven?’, ‘Welke heeft invloed op je gehad?’ kon ik zo snel niet iets bedenken. Ik heb al best wat films gekeken, van verschillende genres. En ik ken veel mensen in mijn omgeving die dit aantal flink voorbij gaan. Dit is natuurlijk helemaal niet erg. Je kunt interessante gesprekken voeren over films die je allemaal nog kunt gaan zien bijvoorbeeld. Maar als ik eerlijk ben, dan kan ik mezelf wel bestempelen als zo’n persoon die je, na een jaar een film gekeken te hebben, dezelfde film kan voorschotelen waarbij het vervolgens overkomt alsof ik de film voor het eerst bekijk. Dit gebeurt niet altijd, maar als dat wel het geval is, dan doet een film wat met me en blijft het hangen.
Nu ik dit zo schrijf vraag ik me af: ‘Wat voor verschillende manieren zijn er waarop mensen naar films kunnen kijken?’, ‘Wat kan mensen intrigeren?’, ‘Wat kan kijkers laten blijven kijken?’, ‘Wat kan kijkers ontroeren of zelfs laten huilen?’. Je hebt mensen die juist op acteerwerk of de dialogen letten, mensen die meer naar het algehele verhaal kijken en je hebt mensen die zich helemaal kunnen laten meeslepen door de muziek in een film.
Tekening door: Mireille Muller
Een film waar veel van de bovengenoemde cinematografische aspecten in voorkomen en waar ook personages worden voorgesteld door middel van het beschrijven van waar ze wel en niet van houden (net als ik aan het begin van dit artikel) is Le Fabuleux Destin d’ Amélie Poulain. In de volksmond ook wel ‘Amélie’ genoemd.
*SPOILER ALERT*
Deze Franse film, geregisseerd door Jean-Pierre Jeunet, gaat over een eigenzinnig en nieuwsgierig meisje genaamd Amélie Poulain. Haar moeder overlijd als zij nog heel jong is. Haar vader woont in een huis op het platteland in Frankrijk en Amelie zelf woont in een appartementencomplex in de wijk Montmartre, Parijs. Amelie ontwikkelt een groot verbeeldingsvermogen door de afwezigheid van haar moeder en weinig aandacht van haar vader en de kleinste dingen gaan haar al snel verwonderen. Geluiden van buiten, vogels in de bomen, het steken van haar hand in een zak bonen op de markt, programma’s op tv. Maar ze kan zich ook laten verwonderen door zich af te vragen hoeveel mensen er op de wereld op dat moment een orgasme zouden hebben.
Vooral connectie tussen mensen vindt Amélie erg interessant. Ze observeert hen graag vanuit de ramen van haar appartement of wanneer ze achter de bar staat van het café Des 2 Moulins waar ze werkt.
Op een dag vind Amélie achter de plint in een muur van haar badkamer een bijzonder metalen doosje. Dit doosje bevat foto’s en andere herinneringen van een man die ooit in haar appartement gewoond heeft. Ze besluit om op zoek te gaan naar de eigenaar van het doosje om het terug te geven. Amélie gaat op avontuur! Vervolgens maakt ze met zichzelf de afspraak dat als het haar lukt om het doosje terug te geven en de man er gelukkig van zou worden, dat ze de rest van haar leven zal wijden aan het helpen van anderen en hen geluk te brengen.
Bron: UGC
Door in gesprek te gaan met een oude kunstschilder genaamd meneer Dufayel, komt ze al snel achter de eigenaar van het doosje. Amélie legt het doosje in een telefooncel en terwijl de man langsloopt, belt ze de telefooncel. De man loopt naar binnen, kijkt om zich heen en ziet opeens zijn doosje. Vol verwondering opent hij het en lacht van blijdschap! Vanaf een afstand ziet Amélie het mooie moment gebeuren maar laat zich niet zien.
In de loop van de film leer je een aantal personages in Amélie haar leven kennen bij wie ze ook geheime acties uitvoert die een positieve impact op hen hebben. Ze overtuigd haar vader om een wereldreis te maken door zijn tuinkabouter te stelen en hem mee te geven aan een bevriende stewardess. Vervolgens krijgt hij steeds foto’s thuisgestuurd van zijn tuinkabouter gefotografeerd bij de piramides in Egypte, bij de Empire State Building en bij gebouwen in Rome. Ook zorgt Amélie voor rust en blijdschap bij Madeleine Wallace, de conciërge van haar appartementencomplex. Haar man overleed jaren geleden en Amélie besluit om zelf een laatste liefdesbrief te schrijven die Madeleine haar man zou hebben geschreven net voordat hij door een ongeluk overleed. Verder koppelt Amélie de vaste cafébezoeker Joseph aan haar verlegen collega Georgette, en helpt Lucien, de werknemer van de onaardige groenteman Collingnon op de hoek, een handje door het appartement van zijn baas stiekem binnen te sluipen om zijn voeten crème en tandpasta om te wisselen en zijn wekker te verzetten waardoor Collingnon vervolgens uren te vroeg op staat om zijn groentekraam te openen.
Buurman meneer Dufayel werkt al tijden aan een eenzelfde schilderij die hij al wel twintig keer heeft nageschilderd. Amélie bezoekt hem vaak en samen observeren de personages in het schilderij. Dufayel vertelt haar dat hij nog nooit goed de blik van dat ene, water drinkende meisje heeft kunnen vastleggen in al die jaren dat hij dit schilderij schildert. Na een aantal gesprekken begint Amelie haar eigen eenzaamheid te projecteren op het meisje in het schilderij. Meneer Dufayes heeft dit snel door en probeert Amélie te ondervragen over haar crush op die ene jongen, Nino.
Nino is een jongen die pasfoto’s verzameld door het graaien in prullenbakken bij de fotohokjes en ze zelfs liggend op de grond uit de machines peutert. Tijdens Amélie haar avontuurlijke wandelingen door Parijs, komt ze hem al een aantal keren tegen. Amélie beseft zich maar al te goed dat ze eigenlijk verliefd is op Nino, maar durft hem niet in het echt aan te spreken. Op een dag verliest Nino zijn fotoalbum en Amelie besluit deze anoniem aan hem terug te geven. Ze doet dit door een ritje te maken in het spookhuis op de kermis waar hij werkt en briefjes achter te laten bij de eroticashop waar hij helpt. Haar teruggave actie eindigt uiteindelijk in een speurtocht voor Nino naar zijn fotoboek door heel de stad. Van nog meer briefjes, telefoontjes in telefooncellen tot het hem laten rennen door een groot park aan de hand van aanwijzingen. Nino krijgt zijn fotoboek terug, Amélie durft zich eindelijk over te geven aan haar liefde voor hem en ze genieten van een romantische date en het begin is van een gelukkige relatie. Amélie gunt zichzelf ook al het geluk van de wereld!
Wat mij zo fascineert aan deze film is dat het karakter van Amélie zo speels en kinderlijk is en dat ze tegelijkertijd ook probeert volwassen en zorgzaam te zijn. Doordat ze graag mensen helpt en vanuit nieuwsgierigheid gewoon doet, maakt dat het haar bijzondere en spontane situaties oplevert. Bijvoorbeeld het moment dat Amélie zomaar een blinde man bij zijn arm pakt en samen begint te wandelen door een drukke straat. Ze noemt dingen op die ze tegenkomen: ‘Het paardenbeeld aan de gevel heeft een oor verloren’, ‘De bakkerij heeft lolly’s in de vitrine te koop’, ‘Hmm, ruik je dit? Ze geven stukjes meloen weg’. Uiteindelijk zet ze de blinde man af bij de metro , wenst ze hem een goeie dag , laat zijn arm los en rent glimlachend weg. Dit moment maakt mij ook het lachen. Ik voel het geluk in mijn hart als ik naar deze scène kijk.
Zo zijn er in de film heel veel shots en scènes te zien die mensen op straat en gebeurtenissen laten zien. Een voice-over vertelt vanaf het begin wat er gaande is. Hij beschrijft karaktereigenschappen van mensen, gedachten en gewoontes. Maar ook hoor je willekeurige dingen over bijvoorbeeld de temperatuur van de desbetreffende dag, wat iemand op een bankje aan het lezen is of wat een bepaald persoon drijft in het leven van alledag. Ik vind het geweldig hoe op deze manier de mens en haar gedragingen worden beschouwd in deze film.
Ik herken mezelf in de personage Amélie die trouwens gespeeld wordt door de knappe Audrey Tautou. Ik observeer graag en probeer de dingen in mijn leven ook met een positieve en speelse bril te bekijken. Ik glimlach naar anderen als ik fiets of in de trein zit. Dan lachen anderen terug. Dit geeft mij, en hopelijk ook hen, een goed gevoel. Ik balanceer soms over stoeprandjes, spring graag op de bank en stop als het kan voor iedere kat die ik tegenkom voor een aai-sessie. Ik fantaseer vaak over het leven van mensen in de buurt die dagelijks langs mijn raam wandelen. Ook schroom ik niet om te vragen wat de dag nog zal brengen als ik een koffie serveer aan de gasten in het café waar ik werk. Ik kan op momenten enorm genieten van een spontaan gesprek met iemand die samen met mij in de rij staat voor de kassa in de supermarkt maar kan soms ook met mijn mond vol tanden staan of me heel onzeker gedragen als ik zomaar wordt aangesproken door een persoon terwijl ik een winkel rondloop.
Bron: UGC
Ik ben een persoon die snel afgeleid raakt van dingen om mij heen. Opeens zie ik een duif vliegen, mijn blik reikt naar mensen op straat of ik stop opeens met wandelen wanneer ik iets aparts bij mensen thuis zie terwijl ik door de ramen naar binnen gluur. Dit leidt soms tot ergernis van mensen met wie ik in gesprek ben of nog erger, bijvoorbeeld een botsing tegen een stilstaande auto met mijn fiets. Maar ook deze eigenschappen kan ik met een knipoog bekijken. Want ik ben een optimistisch persoon, hou van spelen en laat me graag verrassen door de alledaagse dingen in het leven.
Als sociale maker probeer ik met mijn projecten ook altijd mensen een positief gedachtegoed mee te geven en een lach op hun gezicht te toveren. Dit probeer ik door creatieve werkwijzen in te zetten en mensen elkaar op een speelse manier te laten ontmoeten of iets nieuws te laten ervaren.. Dat is waarom de tuinkabouter-actie die Amélie voor haar vader opzet mij ook zo aanspreekt.
De speurtocht die Amélie uitzet voor Nino in de film inspireerde mij zo dat het resulteerde in een mini speurtocht die ik begin deze maand uitzette voor mijn vriend zijn verjaardag.
Amélie is al met al een prachtige film, met passende muziek van Yann Tiersen en vette shots die je echt het gevoel geven dat je een kijkje neemt in het leven een jonge dame in Parijs. De film bevat ontroerende momenten maar vooral veel grappige en herkenbare situaties. Daarom behoort Amélie in mijn top 5 films die ik zou aanraden aan andere mensen.